Heerlijk. Een ontspannen zondag, de lucht nog een beetje fris, en jij staat daar weer plichtsgetrouw met je kroost langs de lijn bij het voetbalveld. Het is bijna een traditie geworden. De kinderen hebben er zin in, jij hebt er… nou ja, je hebt er iets in. Want hoe gezellig het ook is om samen op pad te gaan, laten we eerlijk zijn: ze bakken er natuurlijk helemaal niks van. Maar hé, als toegewijde vader ben je er gewoon bij. Je moedigt ze aan, roept dingen als “goed geprobeerd!” terwijl de bal alweer de verkeerde kant op rolt, en doet alsof je het allemaal prachtig vindt. En als ze wéér verliezen wat inmiddels meer regel dan uitzondering is kun je je altijd nog troosten in de derde helft. Een biertje hier, een bitterbal daar, en voor je het weet ben je vergeten dat je spruit met 12-0 is afgeslacht. Maar heel soms, héél soms, is voetbal op zondagochtend ineens verrassend vermakelijk. Op zo’n dag kijk je nu al uit naar het volgende wedstrijdje. Sterker nog: je haast je om je kinderen in de auto te krijgen, alsof je zelf staat te trappelen om het veld op te mogen.
Deze vader, onze held van de dag, filmt namelijk met liefde zijn kinderen. Elke dribbel, elke mispeer, elke keer dat ze struikelen over hun eigen veters het gaat allemaal op de gevoelige plaat. Hij weet het zeker: dit worden de nieuwe Cruyff en Van der Vaart. Wat zeggen we? Pluisje was er niks bij! Hij houdt zichzelf ervan overtuigd dat zijn ‘goed voetballende kids’ de enige reden zijn om langs de lijn te staan, in de kou, met een slappe koffie in de hand. Maar dan gebeurt het. Terwijl hij vol trots staat te filmen, begint zijn blik langzaam af te dwalen. De camera zakt een beetje naar links… schuift een beetje naar rechts… en ineens wordt overduidelijk dat zijn aandacht ergens héél anders ligt.
“Hé, maat, waar gaat die camera naartoe? Wacht eens even… dat zijn toch niet je kinderen? Hallo, vriend… Joehoe! Kinderen! Voetbal? HALLO?!” En zo blijkt weer: soms is het niet het spel dat je afleidt, maar de omgeving. En deze vader? Die komt voorlopig niet meer geloofwaardig weg met het excuus dat hij alleen voor het talent van zijn kinderen langs de lijn staat.
